W okresie zimowym podstawą diety zwierzyny płowej, tj. saren, jeleni i łosi, są pędy i łyko roślin. Ulubionymi gatunkami są sosna, osika, dąb, wierzba, ale łosie nie pogardzą też wierzchołkami brzozowych drzewek w młodniku. Niestety, aby się do nich dostać muszą złamać drzewo wyrządzając niekiedy duże szkody. Widoczne z kolei w młodnikach świerkowych jasne ślady na pniach to oznaka spałowania, czyli obdzierania zębami pni z kory i łyka, głównie przez jelenie i łosie. Za kilkadziesiąt lat uszkodzone w ten sposób drzewa wypróchnieją i będą się w tych miejscach łamać. 

Przed leśnikami stoi odpowiedzialne zadanie. Z jednej strony należy chronić młode pokolenie lasu przed nadmiernymi szkodami. Z drugiej jednak należy zapewnić zwierzynie odpowiednie pożywienie na okres zimy. W celu ochrony lasu stosuje się różne metody takie jak, np. zakładane specjalnych osłonek chroniących pnie przed spałowaniem lub smarowanie młodych pędów  środkiem odstraszającym tzw. repelentem. Niestety przy dużej liczebności zwierzyny i ogromnej presji jaką wywiera ona na las najskuteczniejsza jest najbardziej radykalna metoda, czyli grodzenie upraw leśnych siatką. Aby zapewnić zwierzynie wystarczającą ilość pożywienia leśnicy przygotowują tak zwane drzewa zgryzowe, czyli specjalnie przygotowane drzewa, wyłożone w lesie aż do czasu zgryzienia z nich kory wraz z łykiem. W celu uzupełnienia niedoborów bardzo ważnych dla zdrowia jeleniowatych mikroelementów, których brakuje w pokarmie roślinnym wykłada się także w odpowiednio przygotowanych lizawkach sól kamienną.