Teren obecnego Nadleśnictwa Drygały w początkach naszej ery zamieszkiwało pruskie plemię Galindów. Ziemie te w początkowym okresie były słabo zaludnione. Większą jego część zajmowały puszcze, bagna i jeziora, oddzielające ziemie Prusów od Mazowsza i Jaćwieży. Galindowie niegdyś liczne i bitne plemię toczyli nieustanne walki z sąsiednimi plemionami pruskimi i książętami Mazowsza. Walki te doprowadziły do prawie całkowitego wyniszczenia Galindów. W 1254 roku papież Innocenty specjalną bullą nadał te ziemie książętom mazowieckim. Następnie tereny te zostały przekazane Zakonowi Krzyżackiemu, jako rekompensata za Ziemię Lubawską i pozostały w jego władaniu aż do sekularyzacji Prus. Koniec XIV wieku to okres nieustannych walk krzyżacko-litewskich. Po ustaleniu granic między państwem krzyżackim a Litwą i Mazowszem nastąpiło szybkie zasiedlanie tych ziem. Początkowo przeważali głównie uchodźcy z Mazowsza: smolarze, bartnicy, rybacy i myśliwi, którzy porzucali wyjałowioną i rozdrobnioną ziemię na Mazowszu i chętnie przenosili się na północ. Nowo powstałe miejscowości i wsie brały nazwy od nazwisk założycieli, bądź też osadnicy nadawali im nazwy swych rodzinnych wsi z Mazowsza. Z czasem osadnictwo przybrało bardziej zorganizowane formy i osadników lokowano na zasadzie prawa chełmińskiego i magdeburskiego, z przewagą majątków rycerskich. Zdecydowaną większość ówczesnych osadników stanowili wolni chłopi pochodzenia polskiego. W czasach elektora Fryderyka Wilhelma rozwinęło się tzw. osadnictwo szkatułowe.

Po sekularyzacji Prus Ziemia Piska znalazła się w obrębie Prus Książęcych. Przeprowadzony wówczas spis wykazał, że starostwo piskie zamieszkiwało około 8,5 tys. mieszkańców. Do końca XVII wieku liczba ludności uległa poważnemu zmniejszeniu. Spowodowały to wojny szwedzkie, najazd Tatarów i epidemia dżumy z lat 1709 – 1711, której ofiarą padła prawie cała ludność (np. W Piszu pozostało przy życiu 14 osób).

Wiek XIX nie był pomyślny dla mieszkańców tych ziem. Charakteryzował się on walką Mazurów w obronie języka i miejscowych obyczajów. Uwłaszczenie chłopów, wprowadzenie zasad wolnego najmu i handlu nie przyniosły szybko oczekiwanej poprawy. Tutejsza nieurodzajna gleba przynosiła niskie plony, powszechne były licytacje gospodarstw z powodu zadłużeń. Rzemiosło nie mogło konkurować z tańszymi towarami z zewnątrz. Rewolucja przemysłowa nie przyspieszyła tempa rozwoju a dla wielu mieszkańców jedynym rozwiązaniem pozostała emigracja.

W Orzyszu  od 1753 roku stale stacjonował oddział wojska, a w1890 roku zbudowano tu koszary i powstało miasteczko wojskowe z restauracjami i kasynem oficerskim. W okolicy Orzysza na terenie obecnego obrębu leśnego Grądówka założono duży poligon wojskowy istniejący do dziś.

W okresie I wojny światowej Ziemia Piska znalazła się na pierwszej linii frontu. Działania wojenne spowodowały tu ogromne zniszczenia. Postanowieniem traktatu pokojowego zarządzono na Mazurach plebiscyt w sprawie przynależności tych ziem, w wyniku którego zostały one w granicach Prus Wschodnich. Stan taki trwał aż do stycznia 1945 roku.

Nadleśnictwo Drygały w obecnych granicach utworzone zostało 1.01.1973 r. na mocy Zarządzenia NDLP Nr76 z dnia 21.12.1972r. W skład nadleśnictwa weszły dwa obręby Drygały I i Drygały II, dawniej dwa samodzielne nadleśnictwa. Obręb Drygały I powstał z Nadleśnictwa Grondówka utworzonego w 1945 roku z byłego Nadleśnictwa niemieckiego „Grondowken" oraz lasów chłopskich i zalesionych po wojnie słabych gruntów rolnych. Obręb Drygały II został utworzony z lasów byłego Nadleśnictwa niemieckiego „Drigalen" tworzącego obecnie leśnictwa Karpiny, Myszki oraz częściowo Zagaje oraz lasów chłopskich i słabych gruntów porolnych przekazanych do zalesienia.